Waar leef ik voor?

In de VPRO gids van vorige week (1 t/m 7 augustus) stond een artikel^[1] over Wilco van Rooijen. Wilco is bergbeklimmer en was betrokken bij het drama op de K2 in 2008, waarbij 11 klimmers omkwamen bij de afdaling. Kennelijk zijn er in die week ook twee documentaires op tv geweest, maar die heb ik gemist.

Wat ik bewonder aan Wilco is dat hij zelf de afdaling net overleefd heeft en toch besluit om door te gaan met waar hij in geloofd. Hij zegt: “Als ik met de auto netjes tachtig rijd en ik krijg een ongeluk, ga ik de volgende keer best weer tachtig rijden.” Naar zijn idee neemt doet hij er alles aan om het veilig te doen plaatsvinden en neemt geen buitengewone risico’s. Ik voel hier veel sympathie voor. Natuurlijk zijn er risico’s in het leven en daar moet je rekening mee houden, maar als je je er door laat bepalen, dan schiet het niet op. Dan kun je maar beter niet eens uit de luiers komen. Wilco zegt dat hij zich veel heeft moeten verdedigen en nog steeds moet. Hij verbaast zich daarover: “Er komen dagelijks mensen om in het verkeer, dat vinden we heel normaal.” Ik ben het met hem eens (zie de weblog: veiligheid is een illusie).

Wat me verder trof aan het artikel is zijn uitspraak: “Misschien worden wij klimmers maar veertig, maar dan hebben we wel alles eruit gehaald wat erin zat. Honderd worden is voor mij geen doel op zich.”. Juist! Daar kan ik wat van leren!

Ik ben sinds een tijdje met levende voeding (raw food) bezig en kan daar best fanatiek in zijn. Waarom iets eten als het niet goed voor je is, en niet goed voor je energie? Nu zit daar wel wat in, maar ik zie ook dat ik gemakkelijk iets oversla. Namelijk, waar leef ik dan voor?

Ik herken het als Wilco stelt: “Als ik dat dan uitleg, worden mensen wakker geschud uit hun eigen situatie. Ze denken: shit, wat doe ik nou eigenlijk met mijn leven?” Dat geldt ook voor mij, wat doe ik eigenlijk met mijn leven? Gaat het me om gezondheid, of om ten volle leven? Dat laatste klopt veel meer, goed in mijn energie zitten en gezondheid zijn handig, maar niet essentieel. Mensen als Gandhi en Nelson Mandela hebben zijn ook niet primair bezig geweest met hun gezondheid, maar hebben wel een belangrijke bijdrage geleverd.

Ik herinner mezelf elke ochtend (nou ja, sinds februari dit jaar) bij mijn meditatie aan mijn motivatie: “Ik wil krachtig, gevend, speels en zonder negativiteit aanwezig zijn in de wereld en anderen motiveren en steunen om een verlicht leven te leiden, met diep besef van mijn beperkte vermogens.” Daar gaat het me om, en niet zozeer om gezondheid of voeding, ook al kan het een beetje helpen.

De documentaire over de K2 is vanavond in de herhaling op Discovery Channel. Kijken!

---

^[1] Elja Looijestijn (2009). ‘We zijn niet heel erg geschrokken’. VPRO gids, 31(1 t/m 7 aug), 12-13.

Het orgineel van deze weblog staat op www.dezilverster.nl/blog.php?a=2009-08-09.
Copyright © Peter Hofstee, de Zilverster Coaching. Alle rechten voorbehouden.