Radio interview – spelen met stress

Ik kreeg, out of the blue, een uitnodiging voor een radio interview op Amsterdam FM (zie het transcript). Ik vond het voortraject, het gesprek zelf, en ook mijn eigen reacties na afloop van het gesprek een goede training in omgaan met leven in het moment zelf en met stress. Want, ik vond het spannend!

Schrik en herstel

Zaterdag 16 mei kreeg ik een email van Gwen Hostege, van Amsterdam FM, met de vraag om iets over mijn activiteiten te vertellen. Ik las deze email ’s avonds, na een inspirerende studiedag over hechting en relatietherapie. Mijn eerste reactie was schrik. Ik heb het maar een nacht laten liggen. De zondagochtend na de meditatie herinnerde ik mij dat ik in het najaar benaderd was voor een interview (door de RVU, voor het TV programma ‘niet gelukkig geld terug’) en toen hield ik het af. Ik had allerlei ‘goede’ redenen, maar later had ik er spijt van. Dan maar bang zijn en eventueel mislukken. Liever daar mee dealen, dan met het veilig houden voor mezelf.

Ik besloot ook dat het handig was om steun te vragen. Gewoon realistisch zijn dat ik geen media-ervaring heb en hulp kan gebruiken. Dit gaat in tegen mijn neiging dat ik alles al moet kunnen en de aanname daaronder dat ik anders niet de moeite waard ben. Ik moest direct aan een vriend van mij denken, Harry Brockhus. Harry was bereid om me bij te staan en ik voelde me ontspannen.

Ik heb Gwen die zondag teruggemaild en heb haar maandag gebeld om te horen wie het is. De vragen die ik had ben ik al weer vergeten. Bij nader inzien waren die niet zo belangrijk. Ik wilde mezelf geruststellen door te voelen met wie ik te maken had. Verder heb ik nog een stukje van het programma van een vorige donderdag beluisterd via het internet en dat kwam me goed over.

Voorbereidingen: stress

Het interview was op donderdag en in de loop daar naar toe begon ik me af te vragen wat ik zo te vertellen heb. Ik heb mezelf veel geplaagd met: ‘onbenullig’ of ‘veel te vaag’ en angstbeelden van wat er allemaal mis kan gaan in een interview. Ik mediteer graag en regelmatig en mijn manier om met dit soort zaken om te gaan is ze mee te nemen in de meditatie. Ik neem de laatste maanden een fase in de meditatie waarbij ik ten volle aanwezig ben in wat er in mij rondgaat. Ik ‘kijk’ er recht in en herken het als één van de sensaties die langskomen. Het ene moment een ademhaling, dan een denigrerende gedachte. Het volgende moment het geluid van een vogel (ik mediteer in de tuinkamer), dan de heftigheid van angst. Er is geen verschil in gewaarzijn daarvan. Het zijn vormen van leegte.

Voorbereidingen: elevator pitch

Nog niet zo lang geleden had ik informatie gekregen over een workshop voor het schrijven van een elevator pitch. Die workshop heb ik niet gevolgd, maar ik had wel – via de website van het NOBCO – de sheets bemachtigd. Een elevator pitch is een korte boodschap van 100 woorden met een lengte van 40 seconden waarin je verteld wie je bent, wat je doet en wat de ander daar aan heeft. Verder moet het nog je eigen enthousiasme uitstralen. Naast de sheets heb ik nog twee websites gebruikt om me te helpen: www.lancelots.nl en www.carrieretijger.nl.

Ik heb alle tijd die ik over had, naast de sessies en cursussen die ik geef, besteed aan de voorbereiding. Naarmate het tijdstip vorderde liep de stress op. Ik dank de meditatie dat de stress er mocht zijn. Om zo mijn concentratie te versterken om me voor te bereiden. Het gesprek met Harry confronteerde me met hoe lastig ik het vind om in eenvoudige woorden uit te leggen wat ik nu precies doe en wat iemand anders daar aan heeft. Hij bracht me op de idee van de pauzeknop in je hoofd, het genieten en je gelukkiger voelen.

Onderweg

Kortom, ik was voorbereid, had een openingszin bedacht en nog een zin om mee af te sluiten. Een half uur voordat ik weg moest besloot ik nog mijn tanden te poetsen en een schone blouse te strijken. Niet dat iemand me ziet op de radio en niet dat ik met mijn uiterlijk bezig ben – eerder te weinig volgens vriendinnen – maar ik wilde leuk voor de dag komen.

Uiteindelijk ging ik later weg dan bedoeld, maar stevig doorfietsend naar de Centrale Bibliotheek bij het centraal station kwam ik daar toch nog 20 minuten te vroeg aan. Aangekomen in de studio tref ik daar Stef de Beurs aan, ook wachtend op een interview en, als de muziek draait, komt Gwen Holstege zich voorstellen. Ze stelt voor, aangezien ik zo vroeg ben, om er maar direct bij te komen zitten.

Ik kon ondertussen door de spanning niet heel goed nadenken en beslissen, dus heb ik er maar mee ingestemd. Of dat het juiste was of niet zal ik nooit achterkomen, het gaf me in ieder geval de gelegenheid om aan de situatie te wennen, want de focus ging eerst naar Stef en zijn werk.

Interview

Het interview zelf ging in zo’n tempo, dat ik geen tijd ervoer om na te denken. Ik had trillende handen, zweette stevig en merkte dat ik weg wilde. Ik had moeite om naar Stef te luisteren en de vragen te snappen. Het hielp dat ik bewust mijn adem kon voelen en mijn aandacht naar het zitten op de stoel bracht. Maar dan nog, dat tempo, proberen om snel en juist te antwoorden, te reageren op wat Stef inbracht, niet teveel pauzes, geen ‘eh’ zeggen.

Ik ben van mezelf wat teruggetrokken, invoelend, neem de tijd om antwoorden te formuleren, breng nuance aan. Dus zeker niet snel, ad rem, ponerend, direct met een antwoord klaar. Als ik de opname terugluister, dan valt me de haast op waarmee ik reageer. En dat ik mijn eigen lijn niet gevolgd heb. Het ging vooral over stress, maar ik heb het bewustzijnswerk overgeslagen en over Zijnsoriëntatie, toch mijn basis, geef ik een slordig antwoord.

O ja, mijn openingszin en slotzin zijn helemaal niet langs gekomen. En natuurlijk stelt de interviewster vragen die ik niet had voorbereid. Zo gaat dat kennelijk.

Criticus en bekkaf

Na afloop heb ik nog een kort en leuk gesprek met Stef. Ik merk dat ik ondertussen alleen maar kritiek heb op mezelf, de antwoorden die ik gaf afkeur, mezelf stom vind, et cetera. Maar goed, ik geef mijn meditatieles in Aurora en tijdens deze les valt me op hoe moe ik me voel. Na afloop heb ik nog mijn raw-food support groep en kan ik weinig inhoudelijks vertellen over het interview. Gelukkig ken ik dit van mezelf. Als die criticus in mijn hoofd eenmaal bezig is, dan weet ik dat het niet klopt, maar ik kan nog niet een ander geluid laten horen. Behalve dan, me er niet aan storen, rustig aan doen en wachten tot zij – mijn criticus is vrouwelijk – wat bedaard is. Ik ben wel weer geschrokken van haar heftigheid.

Ik heb die nacht heel lang geslapen. Gelukkig was het goede vrijdag en hoefden de kinderen niet naar school. Ik heb die vrijdag niet veel gedaan, behalve de opname van internet afgehaald. Mezelf terugluisteren leek me vreselijk en kon ik ook niet. Diezelfde avond ben ik samen met de kinderen naar bed gegaan, rond half negen. Ik heb elf uur geslapen. Zo slopend was deze ervaring kennelijk voor mij.

Herstel

Die zaterdag heb ik veel tijd genomen om boodschappen te doen en huishoudelijke taken. Ik was nog steeds moe, maar begon weer wat zin te krijgen. Dus ik ben bezig gegaan met het bewerken van de opname (omzetten naar mp3, muziek eruit knippen). En ik had zowaar zin om eens naar mezelf te luistern. En dat viel me reuze mee. Los van de puntjes die ik eerder noemde, van gebrek aan rust bij mezelf en mijn eigen lijn te veel loslaten.

Wat overblijft, is een goed gevoel, waardering voor mezelf, een leerervaring en een aantal korte punten om mijn werk beter over te brengen (met dank aan Harry Brockhus).

Ook ben ik heel blij dat ik een mailing rondgestuurd heb over het interview. Daardoor kreeg ik veel steunende reacties vooraf en een aantal leuke reacties achteraf.

Het orgineel van deze weblog staat op www.dezilverster.nl/blog.php?a=2009-05-25.
Copyright © Peter Hofstee, de Zilverster Coaching. Alle rechten voorbehouden.