Na de aanslag op ons Koninklijk Huis, op Koninginnedag 2009, wil ik graag wat schrijven over de roep om meer veiligheid op allerlei terreinen in de samenleving. Ik snap de geschoktheid, was ik ook, en ook het verlangen dat dit niet meer zal gebeuren. En ik ben van mening dat het leven fundamenteel onzeker is. Niet alleen omdat de dreiging van een eenling zo moeilijk aan te pakken is of dat een terroristische cel lastig te ontdekken en infiltreren is. Ook niet omdat statistisch gesproken de kans dat je een ongeluk krijgt vele malen groter is dan de kans dat je slachtoffer wordt van een aanslag. Zo komt op de site van consument en veiligheid de categorie aanslag helemaal niet eens voor. Wel sport, verkeer, werk en vrije tijd.
Ziekte, lijden en dood
Maar volgens mij zit het fundamenteler. Om te beginnen zijn mensen nu eenmaal kwetsbaar voor ziekten. Ze worden oud en ziek en gaan uiteindelijk dood. U, ik, wij allemaal doorlopen dat proces. Dit proces, op wat voor manier dan ook, is niet te stoppen.
Menselijke kwetsbaarheid
Fundamenteler dan dat ben ik als mens kwetsbaar. Iedereen, die toevallig een mes heeft kan mij van achteren neersteken. En ik kan daar niets tegen doen. Ik liep gisteren op het Amstelstation en moest door een groepje slenterende jongeren lopen. Ik bedacht me in een flits dat ik weerloos zou zijn als ze het op mij gemunt zouden hebben. Er gebeurde natuurlijk helemaal niets, maar het maakte me kort bewust van mijn kwetsbaarheid.
Elk moment is fris
Nog fundamenteler is dat elk moment nieuw en fris is. Longchenpa[i] schrijft over het ‘snel bewegend ongerept gewaarzijn’(p 16) en dat ‘wat verschijnt nooit wordt wat het lijkt te zijn’(p 23, 24). Zoals ik dat snap is dat er voortdurend impulsen in mijn geest verschijnen: emoties, gedachten, tjilpende vogels, het gezoem van een mug. En als ik daar helemaal zonder vooringenomenheid bij blijf, dan is het elke keer weer een verrassing wat er nu zal gebeuren, of het nu binnenin of buiten mij is. En dat wat er ook verschijnt, het veranderd voortdurend op een voor mijn conceptuele geest onnavolgbare wijze.
Als ik open aanwezig kan zijn bij elke conceptuele of emotionele reactie in mij bij het ontmoeten van iemand, zonder verwachting en zonder oordeel, dan voel ik hoe het mysterie van diep contact zich kan ontvouwen. Elke vorm van waakzaamheid van mijn kant, en poef, weg contact.
Zonder vrees zijn
Ik vind het zonde van mijn tijd om waakzaam te zijn, zoals onze regering ons oproept. Dat wil niet zeggen dat je maar passief moet zijn. Maar, ik wil me niet door angst laten leiden. Een vriendin van mij zei laatst: “Liever dat mijn handtas gestolen wordt dan dat ik er de hele tijd angstig op moet letten”. En daar ben ik het helemaal mee eens.
Ik vind het pijnlijk dat sommige mensen zich angstig laten maken door een verloren tas op een station of dat een verdacht pakketje in een trein het hele spoor ontregeld. Als Nelson Mandela bang was geweest, of Ghandi, of Winston Churchill, of de mensen van Amnesty International, dan zouden we nu een heel andere wereld hebben.
Ik ben heel erg blij met de reactie van onze Koningin Beatrix, die weliswaar zeer geschokt is, maar ook graag in het openbaar wil blijven verschijnen op Koninginnedag. Ik ben blij met ons Koninklijk huis. Hulde.
[i] Hans Korteweg et al. (2004). Longchenpa – Het juwelenschip: een gids tot het besef van pure en totale aanwezigheid, het universeel scheppende principe. Cothen: Felix Uitgeverij.
Het orgineel van deze weblog staat op www.dezilverster.nl/blog.php?a=2009-05-17.
Copyright © Peter Hofstee, de Zilverster Coaching. Alle rechten voorbehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten