Een kanttekening van mij, en een reden om er iets over op te schrijven is, dat ik soms ook een onaf gevoel krijg na afloop van een CSR-traject (zie 23 augustus voor de CSR aanpak, 30 augustus voor Zijnsoriëntatie, en 11 september voor mijn visie). Wat volgens mij onderbelicht blijft is de diepere reden om zo over je eigen grenzen heen te gaan dat je roofbouw pleegt op jezelf. Nu is het niet zo dat die redenen niet langzaam boven komen drijven in het traject. Maar in principe blijven ze liggen. Ikzelf heb mijn overwerktheid (zo heette dat 15 jaar geleden), ook als een confrontatie met mezelf gezien en een gelegenheid om beter naar mezelf te kijken en goed na te denken wat ik wil en hoe ik wil werken. Achteraf heb ik het als een vruchtbare tijd ervaren, en niet alleen als informatief, maar ook als vormend voor hoe ik mezelf zie. Kennelijk heb ik ook grenzen en kan ik mezelf niet maar straffeloos voortduwen. In het moment zelf had ik het er natuurlijk moeilijk mee.
Dat proces van je eigen grenzen leren kennen, het loslaten van een oud zelfbeeld en het op je gemak raken met een nieuw beeld van begrensde en kwetsbaar vergt meer dan een paar sessies. Het gaat dan om existentiële vragen en levensvragen: wie ben ik, wat is mijn bijdrage, waar doe ik het voor? En het besef dat je veel mensen je om je heen kunt hebben, maar als je ziek bent, dan ben JIJ ziek (existentiële eenzaamheid).
Ik vind niet dat dit soort onderzoek vergoed moet worden uit een ziektekostenverzekering of integratietraject, maar ik vind het jammer als een klant er niet voor kiest om hier samen met mij het existentiële onderzoek aan te gaan. Ik vind dan ook heerlijk als een klant daar wel voor kiest.
Het orgineel van deze weblog staat op www.dezilverster.nl/blog.php?a=2008-09-12.
Copyright © Peter Hofstee, de Zilverster Coaching. Alle rechten voorbehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten